O beogradskom književnom krugu u novinama je objavljena i ova priča: "Isidora Sekulić bila je lepa dobit za našu književnost. Knjige su joj pokazale da ima književnog talenta, mnogo kulture i fin ukus. Ona je možda danas najkulturnija žena u Srbiji: posjeduje jedno veliko poznavanje svetske filozofije, književnosti i umetnosti, znade u tančine više evropskih jezika i raspolaže sa jednim retkim stilom… Za vreme rata javljala se po zagrebačkim književnim listovima, a posle rata dala je dvije značajne knjige – 'Iz prošlosti' i 'Gjakon bogorodične crkve'…" Uz nju novine spominju i književnicu Milicu Janković, ali bez velikih hvalospjeva. Štoviše, o njezinim poratnim "Neznanim junacima" govori se kao o "isuviše bledoj, isuviše hladnoj slici onoga groznog, krvavog, velikog što smo proživjeli u ratu…" Autor ovih književnih sličica spominje i Nikolaja Velimirovića, pisca "Besede pod gorom" i "Iznad greha i smrti", pa uz ostalo piše: "Za vreme rata bio je najvećim delom u inostranstvu: po Americi, Engleskoj i Francuskoj i tamo je održao nekoliko propovedi. Odmah posle oslobođenja izabran je za žičkog vladiku…
Nedavno je izašla, bez imena pisca, malo čudnovata knjiga, pod naslovom 'Reči o Svečoveku'. Autor joj je Nikolaj Velimirović. O njenoj vrednosti i kako je primljena treba govoriti na zasebnom mestu…" Autor novinskih sličica piše i ovo: "Ono što danas najviše nedostaje književnom Beogradu to je prava, ozbiljna, umjetnička književna kritika. Posledice ovoga jesu: grafomanija, diletantizam, nesolidnost u svakom pogledu, raspojasanost, jedna opšta utrka pismenih i polupismenih ljudi koji uopšte nisu i ne mogu biti književnici. Trebate samo čitati jedno izvesno vreme naše dnevne listove, pa da vidite što znači jedan književni centar, koji nema svog moćnog književnog kritičara, koji zna šta je književno, a što ne, koji vodi i otkriva književnika, a demaskira i tuče šarlatane i književne diletante. Dokaz da nemamo književne kritike jest i taj da danas kod nas prve naše izdavačke kuće objavljuju i one knjige koje nemaju možda ni najmanje veze sa književnosti, kao i da jedan otvoreni trabunjalo i pozer, "futurista" može da bude imenovan u jednom i poluinteligentnom društvu, titulom književnika…Pravim književnim delima treba suzbijati šarlatanstvo i diletantizam…"
Jedna Zagrepčanka objavljuje u novinama svoje putne impresije iz Praga. Neopisivo je, uz ostalo, oduševljena – praškim tramvajima, pa piše: "Prag sa svojih 600.000 stanovnika imade 15 tramvajskih linija, sa dovoljnim brojem vozova. Sada će, koliko čujem, biti dograđeno još novih deset linija. Kola su puna neprestano i čovjeka čudi da nema guranja i prepirke, koja je kod nas neizbježiva. Čim se kola napune kondukter ukratko objavi 'popunjeno' i svatko skoro pobožno čeka na dojdući broj. Čudno je to, sasvim drugačije nego kod nas. U tramvaju čujem neku nepoznatu ženu da nema sitnog za kartu. Kondukter joj ipak daje kartu, govoreći: 'Platit ćete drugi put.' Zvuči kao bajka, a ipak je realnost. I kod nas nezamislivo…"
