Možemo li na rušenje hotela Jugoslavija gledati kao na posljednju fazu raspada Jugoslavije?
Sudbina hotela Jugoslavija je u simboličkom smislu sažela istoriju socijalističke Jugoslavije. Hotel je sublimirao vrednosti te države i istovremeno "uprostoravao" njen nesporni ugled i snagu. U 1990-ima je pretvoren u krčmu pored puta, sa Arkanovom kockarnicom kao ključnim sadržajem. Postao je stecište kriminalaca i ratnih zločinaca. Nekako je preživeo NATO bombardovanje, uz nadu da će sitno čerupanje preostalog nameštaja, lustera i umetničkih dela, servisa i escajga zameniti novi savremeni dizajn i sadržaji.
Njegovo potpuno uništenje čini se da je bilo gotovo neizbežno u ovakvim političkim okolnostima. Beskrupulozna pljačka, ratna razaranje, nemar i nezainteresovanost većinskog dela građanki i građana ove zemlje neminovno su vodili ka baš ovakvom tužnom završetku. Kamioni londonske aukcijske kuće Sotheby's, koji kao lešinari čekaju da utovare veliki kristalni luster ili neko slučajno preostalo umetničko delo, jasno svedoče o sudbini jugoslovenskog materijalnog nasleđa, koje je završilo u kolekcijama blaziranih milijardera.
U isto vreme još par simbola Jugoslavije – poput zgrade Generalštaba – skinuto je sa liste kulturnih spomenika?
Proces raspadanja dugo traje, a sada je zapravo ušao u svoju terminalnu fazu. Svi ti objekti koji su nestali iz javnog prostora nosili su različita značenja i imali različite funkcije u proteklim decenijama. Generalštab arhitekte Nikole Dobrovića je možda najbolji primer. Džentrifikatori Beograda i Srbije podižu spomenike koji počivaju na gruboj eksploataciji i svedoče o potpunom uništavanju kulturnog nasleđa. Istorija nas je, međutim, naučila da je svaki spomenik nastao na razvalinama prethodnog i sam bio porušen.
Ostaju još Kuća cveća i Muzej Jugoslavije. Može li to biti zadnja faza?
Česti su probni baloni kojima se proverava javno mnenje u vezi Kuće cveća i Muzeja Jugoslavije. Čini se da još nije došlo vreme za njihovo grubo uklanjanje. S obzirom na to da je pitanje profita jedino validno pitanje ove političke elite, koje se spretno prikriva iza velikih "patriotskih" zaklinjanja, mislim da će opstati i u budućnosti. U konzumerističkom je društvu i istorija na prodaju, a sve što se prodaje lako se modeluje i upodobljava u skladu sa potrebama.
