Mnoga lička sela imaju neku svoju priču. Zajedničko im je da su nekada bila puna života, a danas su na izdisaju. Za brojne krajeve u Lici vežu se i historijski događaji ali sjećanja na njih polako nestaju zajedno s posljednjim stanovnicima. Selo Škare kod Otočca je selo koje ima i posebno povijesnu priču i težinu.
Gacka dolina s podgorjem od Velebita prema moru, naseljavana je srpskim življem početkom 17. vijeka. Ovi krajevi nisu bili nikad pod Turcima, ali su često stradali od turskih upada i pljačke. Prvi doseljenici u ovo područje nisu bili sa strane. Prebjegli su od Ribnika u Lici, natjerani zulumom ribničkog bega. Senjski kapetan Sigmund Gušić naseljava prve Srbe oko Brloga godine 1609. (135 kuća sa 550 duša ). Dvije godine kasnije su nastali Švica i Srpsko polje. Godine 1658. počinje naseljavanjemjesta oko Otočca, Starog sela, Glavaca, Škara, Doljana i Zalužnice. Ona se kasnije šire prema Vrhovinama, Crnoj Vlasti, Turjanskom i Rudopolju. Kada je naseljavan Brlog, jedan broj sporodica naselio se prema Krasnu na primorskim padinama Velebita.
Prema Stjepanu Pavičiću, sredinom 17. vijeka u okolinu Otočca, pa i Škara, nastanile su se mnoge srpske porodice iz Primorske krajine, iz Srba i uopšte sa brinjskog područja. Krajiška komisija dala je ovim naseljenicima zemlje u Humu, Podhumu, Zalužnici i Škarama. Među mnogobrojnim porodicama bili su i Predovići. U spiskovima nije navođen broj naseljenih porodica, nego samo prezime, tako da se ne zna koliko ih je tada uistinu doseljeno.
Ljepše dane u selo donosi dolazak struje početkom 60-ih godina, te vode i asfalta tokom 70-ih godina. Najveći razvoj u svojoj historiji Škare doživljavaju 80-ih godina
Pored stalnih vojnika, sve ostalo muško sposobno stanovništvo, bilo je obavezno po pozivu da učestvuje u ratnim borbama, u to vrijeme s Turskom vojskom. Svoju ekonomsku slobodu plaćali su krvlju po raznim ratištima na granici sa Turskom. Važno je napomenuti da okolno stanovništvo koje nije imalo ovaj status vojničke obaveze, živi u feudalno - kmetskim odnosima s vlastelom. Istorija kaže da područje Gacke doline nikada nije bila pod turskom okupacijom, iako je dolazilo do čestih upada manjih i većih vojnih formacija, ali bi redovito bile zaustavljene.
Poslije svakog većeg vojnog sukoba broj stanovnika bi opadao, ali bi se u periodima relativno mirnijeg razdoblja pak povećavao, a 1848. godine u Škarama završava i izgradnja crkve Svetog Nikole što je bio veliki događaj za selo. Tadašnja Vojna krajina bila je politički zastupljena i u Hrvatskom saboru, a dostupni podaci govore o dvojici zastupnika iz Škara od kojih je najpoznatiji bio Marko Božičković. Život stalnih vojnika za Škarane prestaje 1873. godine i stanovništvo dobiva novi status, pod glavnom vlašću u Beču to jest u Austro – Ugarskoj, a Škare kao centar Krajine tada gubi status naoružane teritorije.
Početak Prvog svjetskog rata Škare zatiču kao sastavni dio Austro - Ugarske, a mobilisani vojnici odlaze na ratišta širom Evrope. Neki su poginuli, neki zarobljeni, a neki su prešli na drugu stranu, poznatiji kao solunski dobrovoljci. Višegodišnji rat prate glad i neimaština.
1941. godine počinje Drugi svjetski rat. Muško stanovništvo se dijeli na one koji ostaju kući da vode računa o porodici, neki odlaze u partizane, a neki u četnike. Kroz selo prolaze razne vojske i uglavnom ostavljaju za sobom krv. U nekoliko navrata selo biva pljačkano i paljeno, te stanovništvo preživljava na rubu gladi. Pored vojnika koji su ginuli na frontu, bilo je dosta i civilnih žrtava rata, a u nekoliko navrata i zarazne bolesti koje prate rat uzimale su danak. Poslije rata počinje obnova ratom uništene zemlje, kad mlado stanovništvo odlazi na radne akcije, u čemu učestvuje i jedan dio omladine iz Škara. Neki od njih se i ne vraćaju u rodno selo, već odlaze u gradove u potrazi za boljim životom. Nastaje period kad se broj stanovnika Škara i pored dosta novorođene djece, smanjuje.
Da su se na ovim turbulentnim prostorima uvijek dešavale trzavice govori podatak i da je 1948. minirana crkva, koja je 30 godina kasnije i obnovljena. Ljepše dane u selo donosi dolazak struje početkom 60-ih godina,vode i asfalta tokom 70-ih godina. Najveći razvoj u svojoj historiji Škare doživljavaju 80-ih godina.
Najveće turbulencije i trendove u ovom selu u samom srcu Gacke Doline pokazuje broj stanovnika kroz vjekove i godine. Davne 1857. godine Škare su imale 908 stanovnika, početkom rata, odnosno 1991. godine u ovom selu je živjelo 409 stanovnika od kojih je 98,5% bilo srpske nacionalnosti. Najveće raseljavanje ljudi ovo selo doživljava 1995. godine pa tako na popisu stanovništva iz 2011. godine u Škarama živi svega 36 stanovnika treće životne dobi, dok ih je danas tek dvadesetak.
Krivudavi asfaltirani put iz smjera Otočca dovodi putnike u centar sela koji je i danas, 20 godina nakon rata, porušen i uništen. U samom centru nalazi se zidine objekta koji je nekad bio škola. Odmah pored ostala je čekaonica za autobus koja ujedno služi i kao putokaz za okolna mjesta. U samom centru sela nalazi se i crkva koja je sačuvana, ali rijetko otvara svoja vrata pošto je mali broj vjernika. Većina kuća u ovom selu je i danas neobnovljena,a ogroman broj ljudi nikad nije ni predao zahtjev za obnovu. Obilazak sela donosi puno tužnih kadrova, a upečatljivo je i da nekoliko stotina hektara najkvalitenije zemlje u samom srcu Gacke doline stoji neobrađeno i zaraslo u korov.
Ne tako davno, ovo selo je bilo centar tadašnje Vojne krajine i mjesto rođenja mnogih stvaralaca, osnivača tadašnjih država i životnih zajednica, a danas ga od potpunog nestanka i brisanja sa geografskih karata čuva dvadesetak stanovnika, uglavnom treće životne dobi.
