Dobra je vijest da Roman Polanski još snima, debelo u devetom desetljeću života, manje dobra da njegov zadnji film ‘Prema istinitoj priči’ nastavlja kreativnu stagnaciju manifestiranu prethodnim ostvarenjem ‘Venera u krznu’. Ta dva uratka povezuje tematiziranje odnosa fikcije i zbilje, samo dok je ‘Venera u krznu’, baveći se audicijom za izbor glumice za naslovnu ulogu u istoimenoj predstavi, pored relacije kazalište – izvankazališna stvarnost otvoreno i prilično intenzivno aludirala i na odnos samog Polanskog i njegove supruge, glumice Emmanuelle Seigner, ‘Prema istinitoj priči’ dominantno ostaje u granicama odnosa iluzije i zbilje unutar filmskog svijeta, s tek manjim pomakom izvan njega.
U središtu je interakcija popularne spisateljice, sredovječne Delphine Dayrieux (Seigner) i tzv. ghost writerice, znatno mlađe Elle (Eva Green), stvarne autorice knjiga koje formalno potpisuju slavne osobe. U razdoblju dok je Delphine u spisateljskoj blokadi u njen život i stan ulazi Elle, s namjerom da joj pomogne tu blokadu razbiti, a pritom polako počinje preuzimati kontrolu nad njom, koristeći i činjenicu da je Delphinein nevjenčani partner François (Vincent Perez) odsutan zbog intervjuiranja slavnih američkih pisaca (Cormac McCarthy, Don DeLillo, Bret Easton Ellis). Glavni sukob u napetom odnosu dviju žena jest oko koncepcije novog Delphineina romana: dok starija spisateljica želi napisati izrazito realističku fikciju, mlađa inzistira na autobiografskom pristupu koji prethodnoj nije blizak. Također, povremeno preuzima njezin identitet pišući mailove ili se pojavljujući u javnosti pod njezinim imenom. Očito, riječ je o prepoznatljivo Polanskijevom motivu manipulacije s namjerom prisvajanja moći, no ona nije jednosmjerna nego obostrana. Naime i Delphine pokušava manipulirati Elle tražeći da joj ona propovijeda o bitnim događajima iz svog života, s namjerom da ih prisvoji za vlastiti roman.
Motiv dviju žena koje žive zajedno, pri čemu jedna polako preuzima identitet druge, može podsjetiti na nekoć popularni triler ‘Oglas donosi smrt’ Barbeta Schroedera, a međuodnos starije renomirane umjetnice i njezine mlađe asistentice na ‘Oblake nad Sils Marijom’, djelomično i ‘Stilisticu’, Oliviera Assayasa koji, gle zanimljivosti, zajedno s Polanskim potpisuje scenarij filma, inače adaptaciju romana Delphine de Vigan (kroz isto ime protagonistice i autorice predloška, kao i činjenicu da su obje spisateljice, uspostavlja se ranije spomenuti blagi pomak izvan granica filmskog svijeta u tematiziranju relacije fikcija – zbilja). Dramatični pak vrhunac filma u izoliranoj provincijskoj kući u kojoj Elle posve preuzima kontrolu nad onemoćalom Delphine neodoljivo podsjeća na ‘Misery’ Roba Reinera, odnosno istoimeni roman Stephena Kinga prema kojem je film snimljen. U zlatnom postmodernističkom razdoblju osamdesetih i ranih devedesetih ovakvo ‘rizničarenje’ bilo bi sasvim sukladno duhu vremena, no danas djeluje kao deriviranje starih motiva uslijed nedostatka svježih ideja, baš kao što rasplet kojim se snažno sugerira da je Elle zapravo Delphinein izmaštaj danas nije posve neočekivan obrat, nego istrošeno rješenje koje bi daleko efektnije djelovalo prije četrdesetak godina.
‘Prema istinitoj priči’ nedostaje i lezbijske erotske napetosti između protagonistica, tim prije što je naviještena a onda zaboravljena, što je prava šteta jer bi u film uvela motiv osebujna, gotovo incestuozna autoerotizma, ljubovanja spisateljice sa sobom samom, ali u mlađoj i ljepšoj varijanti, kroz kreaciju vlastite mašte. Svakako, Polanskijeva je režija sigurna, s finim osjećajem za ritam, s umješno izgrađenom atmosferom, ali cjelina ipak ne doseže dalje od nepoticajne solidnosti.
