Suvremena srpska kinematografija pruža prilike stanovitom broju autora da se ogledaju u najšire shvaćenom kriminalističkom žanru, u rasponu od akcijskih eskapada tipa "Južni vetar" koje bi htjele sličiti holivudskim vatrometnim akcićima, do komornih krimića, odnosno trilera, kakvi su recimo filmovi Darka Nikolića. Potonji do sad u svom portfelju ima dva dugometražna naslova, od kojih je prvi, kritičarski podijeljeno primljeni "Jedini izlaz", bio hit u srpskim kinima u doba Covida 2021. (igrao je, podosta nezapaženo, i kod nas), a drugi, "Poslednji strelac", upravo se nalazi u našim kinima.
Priča filma bavi se nasmrt bolesnim Nenadom Kuruzovićem (Nenad Jezdić), bivšim pripadnikom tajne policije (BIA) kojem je prije deset godina opasni kriminalac Atanasije (Miodrag Krstović) greškom ubio voljenu ženu. U ono doba Kuruzović i najbliži mu suradnik iz BIA-e Baltazarević (Miloš Timotijević) nisu se uspjeli dokopati Atanasija, no potonji se sad iz Pariza vraća u Beograd i Baltazarević želi angažirati umirovljenog Kuruzovića da ga po nalogu službe smakne i usput se osveti.
Kuruzović, koji povučeno i skromno živi s dragim mu psom, isprva nije za to zainteresiran, ali ipak se predomisli nakon što Atanasije odbije njegov ultimatum da napusti Beograd. Istovremeno, zbližava se s Oliverom (Nataša Marković), invalidnom susjedom iz zgrade u kojoj živi. S druge strane, Atanasije, koji bi se na neki način želio pomiriti s Kuruzovićem, čak mu platiti potencijalno spasonosnu transplantaciju jetre, odbija emocionalnu naklonost svoje glavne suradnice Barbare (Aleksandra Belošević), koja zbog toga u tišini pati...
"Poslednji strelac", temeljen na scenariju debitanta Branislava Jankovića – inače žanrovskog romanopisca specijaliziranog za povezivanje povijesnih tema i fantazije, što ovdje nije prisutno ni u natruhama – te koscenaristice "Tome" Maje Todorović, očigledno je snimljen s malim budžetom. Naime, velika se većina radnje zbiva u interijerima, s izuzetkom Atanasijeve vile nimalo atraktivnima ni produkcijski zahtjevnima, a krimi scene, ionako s minimumom akcije, svedene su na broj manji od prstiju jedne ruke.
Umjesto produkcijski zahtjevnijih oružanih obračuna, izrazito prevladavaju dijaloški prizori; doista, "Poslednji strelac" neuobičajeno je blagoglagoljiv film za svoj žanrovski kontekst, pri čemu se ne radi o tarantinovskom tipu iskričavo osebujnih replika, premda u dijalozima ima (solidnog) humora. Produkcijska ograničenja relativno umješno su prikrivena, čemu je obol dao i direktor fotografije Goran Janković, sposoban kreirati prilično dojmljive kadrove (pastelno-impresionistička eksterijerna pozadina interijera ili eksterijer sa zalazećim suncem koje obasjava žičanu konstrukciju).
Glavni adut filma svakako je oštro jasna i jednostavna karakterizacija glavnih likova potpomognuta više ili manje ekspresivnim glumačkim izvedbama solidnog ansambla, a glavna su mana veliki dramaturški propusti – neki sporedni likovi i motivi snažno su uvedeni u film, da bi se na njih onda jednostavno zaboravilo. Također, za film koji želi biti (i) triler, premalo je napetosti.
Posveta De Palminim "Nedodirljivima" u sceni brutalnog ubijanja à la Al Capone pomalo je iznuđena, ali nije promašena (tim prije što bejzbol palicu "balkanski" zamjenjuje pajser), a slikanje većine protagonista kao gadova koji imaju i neke bolje strane ili kao pozitivaca sa tamnim sjenama pristojno funkcionira. Zanimljivo je i kontrapunktalno postavljanje dviju seksualnih scena – jedna je suvereno izvedena u pornofilskom modusu s izvanrednom Belošević i Timotijevićem, a druga, s Jezdićem i Marković, nakon nekonvencionalne predigre toliko diskretna u sugeriranju snošaja da se može postaviti pitanje je li uopće seksualna, što je tim bolje. Uglavnom, kad se plusevi i minusi zbroje, "Poslednji strelac" korektan je izdanak žanrovskog filmovanja na ovim prostorima.
