Ustvrdili ste da je definicija u nekim udžbenicima srpskog jezika, po kojoj su hrvatski, bosanski i crnogorski jezik varijante srpskog, "izraz srpskog jezičkog nacionalizma" i "lingvistički besmislena, politički i kulturno skandalozna, a pedagoški veoma štetna"?

U ranijoj opšteprihvaćenoj definiciji govorili smo o srpskohrvatskom ili hrvatskosrpskom jeziku, ali pošto je on administrativno ukinut i rastočen, sada imamo četiri jezika i jedino tako može da ostane. Hrvatski je priznat od strane države Srbije kao jezik jedne od njenih nacionalnih manjina. Kao takav on dospeva pod zaštitu državu u sklopu Evropske povelje o regionalnim ili manjinskim jezicima. U toj udžbeničkoj formulaciji se očito misli na hrvatski sveukupno i tipično laički se meša pojam jezika s pojmom standardnog jezika. Po tome bi pored štokavskog u srpski spadali i čakavski i kajkavski dijalekti, što je lingvistički besmisleno. Politički je skandalozno negirati jezik koji je i internacionalno i u samoj Srbiji zvanično priznat pod tim imenom. Na isti način kao i hrvatski negira se i bosanski jezik. Ne čudi da je došlo do reakcija premijera i predsednika Hrvatske, takođe u Srbiji Hrvatskog nacionalnog vijeća i Bošnjačkog nacionalnog vijeća.

Srbija forsira "brigu" za ćirilicu, a Hrvatska jezični purizam. Kriju li se iza bavljenja jezikom fakti da elite nemaju ništa drugo da ponude osim identitetskih pitanja, a pojedini akademski krugovi jezične podjele koriste za samopromociju?

I jedno i drugo je sasvim tačno. Stiče se utisak da se u nadležnim ministarstvima dohvate ćirilice kada nema ništa na dnevnom redu, da se ne bi osećali suvišnim. Apsolutno je tačno i da se tako dolazi do jeftinih političkih, a nažalost u nekim slučajevima i akademskih poena.

Djeca iz cijele regije odlično se sporazumijevaju na društvenim mrežeama, a svijet je sve više pod utjecajem engleskog. Koliko danas jezične bitke uopće imaju smisla?

Ceo način mišljenja koji dolazi do izražaja u spornoj definiciji južnoslovenskih jezika pripada vremenu romantičarskih i nacionalističkih ideja iz polovine 19. veka. Taj potpuno anahron, nenaučan i zastareo pogled vrlo je ukorenjen zahvaljujući jezičkim nacionalizmima u svim našim sredinama, a vodi samo svađama političkih i akademskih elita, od čega samo one i profitiraju, a običan svet u svim državama ima samo štete.