Nakon liturgije koju je u sabornom hramu Preobraženja Gospodnjeg u Zagrebu 6. aprila služio vladika buenosaireski i južnoamerički te administrator zagrebačko ljubljanske mitropolije Kirilo sa sveštenstvom mitropolije služen je i pomen prije deset godina umrlom mitropolitu Jovanu (Pavloviću).

- Liturgije su prilika da se setimo onih koji su promijenili svet i čije duše čekaju vaskrsenje iz mrtvih. Navršilo se deset godina od upokojenja mitropolita Jovana koji je bio "pastir stada u vremenu teškom". Preživeo je rat 90-ih, a kad su se umirile strasti posle tog razaranja i progona, on ne da nije pao u depresiju ili očajanje, već su se i on i njegovi saradnici uložili još više truda kako bi oživeli crkvu - rekao je vladika Kirilo nazvavši Srpsku pravoslavnu gimnaziju "Kantakuzina Katarina Branković" proročkim djelom i institucijom koja je potrebna našim narodima na ovim prostorima. Prisustvo velikog broja ljudi, među njima i čelnih ljudi SNV-a, Privrednika i Prosvjete pokazuje da je njegovo delo i danas ostalo zasnovano na Hristu i da zajedno sa svima nama produžavaju život i delovanje Crkve - kazao je.

Iz knjižice "Mitropolit Jovan (Pavlović) – Vječan spomen" izdanoj povodom deset godina od upokojenja, pročitani su izvaci teksta patrijarha Porfirija koji je bio njegov nasljednik na mjestu mitropolita.

Nakon podsjećanja o njegovom djetinjstvu u selu Medinci kod Podravske Slatine i školovanju, od Bogoslovije do postdiplomskog usavršavanja u Belgiji i Njemačkoj te profesorstvu i monašenju u manastiru Krka, patrijarh ističe da je 1977. jednoglasno izabran za vikarnog episkopa lepavinskog, a kasnije i za mitropolita zagrebačko-lјublјanskog.

- Od 1977. godine pa sve do dana upokojenja 3. aprila 2014. godine, mitropolit Jovan kao arhipastir zagrebački, ostaće upamćen po opsežnoj i istrajnoj duhovnoj i materijalnoj obnovi hramova, parohijâ i svešteničkog kadra. Nemoguće je ne spomenuti velike obnove sabornog hrama u Zagrebu i crkve Svetih Kirila i Metodija u Ljublјani, kao i obnovu manastira Lepavina i Prepodobne mati Paraskeve u Zagrebu. Istovremeno se očinski starao i duhovno brinuo za sveštenstvo mitropolije, a u posleratnim godinama posećivao je prognanike - naglasio je patrijarh u svojoj poruci.

- Punih 37 godina mitropolit Jovan stražio je i pastirstvovao nad pravoslavnim narodom ne samo mitropolije, već je administrirao i u ostalim eparhijama u Hrvatskoj. Lečio je rane, brisao suze, krčio ognjišta i pripremao teren za povratak prognanog naroda i za dolazak novih arhijereja u Dalmaciji, Lici, Kordunu, Baniji, Gorskom Kotaru, Istri i Slavoniji. Zalagao se za obnovu naših viševekovnih svetinja, a posebno za obnovu rada slavne Bogoslovije u manastiru Krki. Duhovno se starao za Crkvu – narod Božji – u Italiji. U više mandata bio je član Svetog Arhijerejskog Sinoda, predsednik Episkopskog saveta Srpske Pravoslavne Crkve u Republici Hrvatskoj, član raznih Saborskih i Sinodskih komisija, a 1989. i 1990. i namjesnik na tronu patrijarha.

- U Zagrebu svojevremeno pokreće skromnu izdavačku delatnost trudeći se da javnosti prikaže duhovni i istorijski značaj pravoslavne zajednice na ovim prostorima. Veliku pažnju ukazivao je sredstvima informisanja, a za naučne svrhe priredio je Varaždinski Apostol sa iscrpnom naučnom akribijom. Napisao je nekoliko knjiga i stručnih radova koji su objavlјivani u raznim crkvenim časopisima te se zajedno sa pokojnim Slobodanom Mileusnićem, tadašnjim upravnikom Muzeja SPC-a, trudio da prikupi otuđene crkvene predmete, odežde, rukopise i knjige, i da ih pohrani na čuvanje u Muzeju Mitropolije zagrebačke, podsjeća patrijarh u svom tekstu. Kao krunu njegovog djelovanja ističe njegovo iniciranje i pokretanje Srpske pravoslavne opšte gimnazije, a 2011. i preseljenje u velebni kompleks na brdu Sveti Duh na zapadu grada.

O mitropolitu je govorio sveštenik i ljubljanski paroh Aleksandar Obradović.

- Gde god prošli mitropolijom, u Sloveniji ili Hrvatskoj, odiše njegov duh. Uvek je pokazivao skromnost i živeo s narodom, a kad je dobio manastir Lepavinu koji je tada bio skoro ruševina, obavio je životni zadatak da obnovi manastir zajedno s arhimandritom Gavrilom i bratstvom manastira, uspevajući da od Lepavine napravi duhovnu oazu koja je skupljala sve Srba s ovih prostora i širom Evrope - kazao je o. Aleksandar.

- Kad se mislilo da je mitropolija vaskrsla, desio se rat. On strada zajedno sa svojim sveštenstvom; u izbeglištvu je morao biti četiri godine boraveći po parohijskim domovima sveštenika u Sloveniji i Italiji, da bi se kasnije vratio. Vladika Kirilo posvetio je i mramornu ploču postavljenu iznad njegove kripte u crkvi.