Borka Pavićević, dramaturginja, antiratna aktivistkinja i direktorica Centra za kulturnu dekontaminaciju, preminula je u nedjelju u Beogradu.
Rođena je 1947. godine u Kotoru. Diplomirala je dramaturgiju 1971. na beogradskoj Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, gdje je i magistrirala 1976. godine s tezom ‘Neorealistička drama u Srbiji između dva rata’.
U dramaturškom odjeljenju Ateljea 212 radila je deset, a u Beogradskom internacionalnom teatarskom festivalu (BITEF) 20 godina. Bila je dramaturginja u kazalištima u Zenici, Splitu, Skoplju, Ljubljani, Subotici i Beogradu, osnivačica teatra Nova osećajnost te učesnica pokreta KPGT (Kazalište, pozorište, gledališče, teatar).
S mjesta uredničke direktorice Beogradskog dramskog pozorišta smijenjena je 1993. godine zbog njenog javnog djelovanja. Naime, Borka Pavićević je od početka rata 1990-ih sudjelovala u mnogobrojnim antiratnim akcijama, u suradnji s jugoslavenskim organizacijama koje su se zalagale za demokratizaciju i razvoj civilnog društva u Srbiji i regiji.
Bila je učesnica Civilnog pokreta otpora, članica Beogradskog kruga, udruženja slobodnih intelektualaca, te osnivačica i direktorica Centra za kulturnu dekontaminaciju. Pisala je kolumne u časopisu Susret, tjedniku Vreme i u dnevnom listu Danas. Objavila je tri zbirke eseja: ‘Na ex – Postdejtonska moda’, ‘Moda’ i ‘Glava u torbi’.
Pavićević je dobitnica brojnih nagrada, kao što je ona Hirošima fondacije za mir i kulturu 2004., te Ordena legije časti Republike Francuske 2002. godine.
Novosti su posljednji put s Borkom Pavićević razgovarale u novembru 2018. godine, kada nam je za ‘Yubilej’, specijalno izdanje povodom stogodišnjice prve i 75. godišnjice druge Jugoslavije, kazala: ‘Problem ovih država je nedostatak utopije. Hoćemo da živimo distopiju i povratak u Srednji vek. Jugoslavija je bila velika privilegija naroda. Ne znam da li je ta ideja bila bolja od onih koji su je živeli. Bila je bazirana kao kolektivna država, ali u potpuno drugačijem odnosu prema individui. Ta država je bila neverovatno lepa i mislim da je današnje pitanje ono jedne sveukupne ružnoće i razora… Ovde niko ne ume apstraktno da misli, ne umeju ni saobraćaj da srede i tu avangardu koju je Jugoslavija predstavljala oni ne razumeju i zato je uništavaju. Ruše spomenike, zatiru sećanja, udžbenike, škole…’
